Ο Κολοκοτρώνης και ο Γλέζος

Παρασκευή, 20 Φεβρουαρίου 2008

Πέρασα χθες από τη Σταδίου και το μάτι μου έπεσε στο άγαλμα αυτού του έρμου του Κολοκοτρώνη. Κάποιοι είχαν γράψει με κόκκινη μπογιά «δεν θέλουμε ήρωες».

ΟΚ. Μακάρι να μην υπήρχαν. Στο κάτω-κάτω, τι είναι ο ήρωας; Άτυχος που βρίσκεται σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, και βαφτίζουμε εμείς , οι έχοντες ανάγκη των διαφόρων «μύθων» τα αδιέξοδα και τον εγκλωβισμό του άτυχου (άρα και του αναπόφευκτα δρώντος «ηρωϊκά») «ηρωϊσμό». ΟΚ.

Καλώς –κακώς όμως, αυτοί υπήρξαν. Υπήρξαν-όσο υπήρξε και ζει ακόμα ο άνθρωπος- ο Μανώλης Γλέζος. Ο τελευταίος, «ετυχε» να συμπεριληφθεί στη λίστα των «μεγάλων ελλήνων» της ομώνυμης εκπομπής του Σκάϊ που ξεκίνησε χθες. Έκανα ζάπινγκ εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έβαλαν το Γλέζο να μιλήσει «για την τιμή» και ο άνθρωπος «έγραψε» Ιστορία ήθους λέγοντας « μου προξένησε έκπληξη η συμπερίληψη μου στη λίστα γιατί πίστευα ότι κάποιος για να είναι «μεγάλος» πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη σωρεία χαρακτηριστικών , και προσφοράς».

Εν τω μεταξύ, εγώ «γύρισα» το βλέμμα μου στο άγαλμα Κολοκοτρώνη που «βαφτηκε κόκκινο» . Αντί για οργή προς τους «κάποιους» που βεβήλωσαν το άγαλμα και από αγανακτηση και προς τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων που δεν μερίμνησαν αμέσως να το αποκαταστήσουν όπως έκαναν στην περίπτωση του αγάλματος Τρούμαν επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, άρχισα να αισθάνομαι ..συμπάθεια. Όχι, δεν κάνω πλάκα. Αλήθεια. Συνειδητοποίησα ότι και γω δεν αναγνωρίζω ως «μεγάλους» κάποιους από αυτούς που «εμείς οι ίδιοι» όπως ελεγε ο Παπαχελάς, ψηφίσαμε ως τέτοιους και θα ήθελα και γω πχ να γράψω κάπου με «κόκκινη μπογιά» «ο Φλωράκης δεν υπήρξε μεγάλος και δεν θέλουμε μεγάλους». Και άρα, «υπό αυτήν την έννοια καταλαβαίνω τους κάποιους που είχαν αναφαίρετο δικαίωμα να αισθανθούν όπως αισθάνθηκαν και έγραψαν ό,τι έγραψαν. Δεν γουστάρουν ήρωες και Κολοκοτρώνη δεν γουστάρω και γω Φλωράκη ρε παιδί μου!

Δεν είναι το ίδιο, θα μου πείτε. Όταν πιστεύεις στον αναρχισμό πχ, δεν χρειαζεσαι ήρωες αφού δεν υπάρχουν σύνορα και πατρίδες και πόλεμοι και «όλοι είμαστε αδέλφια» και τέτοια. ΟΚ ξανά. «Στη δική μου περίπτωση» εξάλλου, θα έγραφα πρόθυμα « δεν θέλουμε μεγάλους», όχι γιατί δεν τους θέλω , αλλά γιατί δεν θεωρώ κάποιους από αυτούς που προβάλλονται ως τέτοιοι, αυθεντικά «μεγάλους». Είπα, ΟΚ! Απολογούμαι!

Συνέβη όμως, μετά απ αυτά, να πάω στον υπολογιστή και να πατήσω στο γκουγκλ το λήμμα «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης». Και διάβασα:

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε « Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση».

Αρχικά απόρησα. Μα για την ελευθερία πολέμησε ο λημεριώτης Κολοκοτρώνης, δεν θέλουν αυτοί οι «κάποιοι» ελευθερία στον πλανήτη; Μετα όμως ξύπνησα. «Ξύπνησα» γιατί κατάλαβα ότι αυτοί που έγραψαν πάνω στον Κολοκοτρώνη «δεν θέλουμε ήρωες» , είναι υποκριτές. Αυτό που τους πείραξε στον Κολοκοτρώνη δεν ήταν το ότι , θέλουμε δεν θέλουμε, υπήρξε ήρωας,ενώ αυτοί οι «κάποιοι» και γω μαζί, στην καλύτερη περίπτωση, τσογλάνια. Πείραξε γιατί ο άνθρωπος τόνισε το όλοι μαζί κάμαμε την επανάσταση». Αυτό το «όλοι» είναι που ζεματίζει σε μια εποχή «μαγαζιών», ιδιοποίησης και εργολαβιών στην εκπαίδευση «αντι-ηρώων επαναστατών» με κόκκινη μπογιά ως ένα μόνο από τα εργαλεία πολύμορφης δράσης. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ότι δεν θέλουμε ήρωες. Είναι ότι επιδιώκουμε πάντα την αντιπαράθεση και το διχασμό σε όλα τα επίπεδα για να συντηρούμε τον Μύθο του Αγώνα. Δεν γουστάρουμε τους θρησκευτικούς και εθνικούς μύθους, αλλά το δικό μας απαραίτητο μύθο, αυτόν του «λαϊκού αγώνα», τον θέλουμε σαν τρελλοί και πιστεύουμε ότι το «όλοι», όχι απλώς χαλάει τις απαραίτητες για τον αγώνα «ταξεις», αλλα΄ χαλάει τη μαγιά. Χρειαζόμαστε «εγώ» και ο «απέναντι» , ποτέ «εγώ» κι «ο δίπλα».

Γι αυτό , «κάτω ο Κολοκοτρώνης» θα ταν η γνήσια και θαρραλέα «φωνή» των «κάποιων» (για να ναι και καθόλα σεβαστή), κι όχι ταχα μου το «δεν θέλουμε ήρωες».

Στο όνομα ακριβώς της καταπολέμησης της ανυπόφορης υποκρισίας λοιπόν και όχι στη μνήμη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (για να μην ….προκαλέσω αντί να ..ενώσω), σας ζητάω κύριε Κακλαμάνη, αν ακόμα δεν έχετε σβήσει τις κόκκινες μπογιές από το άγαλμα, να το κάνετε πάραυτα.

ΥΓ Ελπίζω η λέξη «τσογλάνια» να μην εκληφθεί ως ύβρις. Σε άπταιστη Τουρκική, η λέξη σημαίνει το μειράκιον, και χρησιμοποίησα τον όρο για να χρωματίσω μια πινελιά καλοπροαίρετου νεανικού επαναστατικού ρομαντισμού.

Καλό Σαββατοκύριακο αδέλφια.